Column Dick van Hennik #11: Verkeerde inschatting

Dick van Hennik is onder andere voorzitter van de Vereniging BPS. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.

Mijn broer en schoonzus hebben een bijzondere kleinzoon. Net zeventien is hij. Toen hij op de basisschool zat was al duidelijk dat hij – zoals dat in zijn omgeving genoemd werd – ‘een goed stel hersens’ heeft. Zo liet hij zich smalend uit over zijn juf uit groep 7 die niet wist dat de Tweede Wereldoorlog al in 1939 begon. “Dat is toch basiskennis?” vertrouwde hij me toe.
Uiteraard kreeg hij het schooladvies vwo, maar om het verhaal niet te lang te maken: hij eindigde met een vmbo-diploma basis-beroeps, consumptief. Tja, zo gaat dat. Hij omschrijft zijn schooltijd dan ook als ‘een gevangenis zonder tralies’. Overigens haalde hij dat diploma met het minimum aantal punten om te slagen. Je moet je tenslotte niet meer inspannen dan nodig is. Dat deze houding tegenover de school zijn ouders slapeloze nachten bezorgde, was voor hem geen reden om het anders te doen.
Al heel vroeg had hij zijn diepste wens kenbaar gemaakt als hem werd gevraagd wat hij wilde worden. Door de jaren heen bleef hij consistent: hij zou kok worden. En niet zo maar een kok. Hij dacht dat een hotel in Oostenrijk wel een mooi uitgangspunt zou zijn. Dat werd later, op de middelbare school wel bijgesteld. Hij miste toch iets te veel basiskennis, vond hij. Maar niet getreurd, met zijn diploma kon hij toch naar het MBO, niveau 3.

Mijn broer, zus en ik hebben de gewoonte ontwikkeld om – na het wegvallen van onze ouders – met regelmaat gezamenlijk bij een van ons thuis te eten. Eenvoudige kost: een stamppot en een soepje. Nu leek het mijn zus wel een leuk idee om onze achterneef te vragen voor ons te koken. Leuk idee. Er werd een datum geprikt en onze kok koos ervoor om ons uit te nodigen in zijn ouderlijk huis, want dan zou hij op bekend terrein werken. Daags tevoren werd via de mail gemeld wat de kosten zouden zijn. Er werd gedacht aan €75,-. per persoon. En hij zou 8 kleine gerechten maken.
Ik viel van mijn stoel. “Dat zijn prijzen van een sterrenrestaurant”, riep ik uit. Hoe denkt hij dat waar te maken? Voor de lieve vrede liet ik het erbij, maar een eenvoudige maaltijd van €75,-. per persoon, bereid door een -toen – 16-jarige snotneus, daar had ik niet zoveel vertrouwen in.

Gezien de titel begrijpt de lezer het al. We werden onthaald op een diner met 8 exquise gerechtjes, sommige dagenlang voorbereid en voorzien van deskundige uitleg over ingrediënten, smaak en bereidingswijze. En passant vertelde hij dat hij was toegelaten tot de Cas Spijkers Academie (een opleiding voor culinair toptalent) en dat hij dus niet meer naar dat MBO zou gaan. Dat laatste leverde eigenlijk maar (te) eenvoudig fröbelwerk. Voor hem zou nu het echte werk beginnen.

Beschaamd, maar ook trots bood ik mijn verontschuldiging aan voor mijn uitroep en mijn wantrouwen. We hebben die avond genoten en trots geconstateerd dat talenten als deze toch nog goed terecht kunnen komen. En hoewel ik met grote regelmaat mag opmerken dat hoogbegaafde jongeren tot heel veel in staat zijn, werd ik hier weer door oude automatismen te pakken genomen.

En de kosten? Die vielen mee. Het werd €40,-. per persoon. Hij had zich vergist in de berekeningen. Ach, basiskennis?!

Dick van Hennik