Column #8 Marko Otten: ‘A sense of connection and belonging’
Trentham (Vic) 19-11, 2022
De grote ECHA-conferentie, begin september in Den Haag gehouden, gaf er opnieuw blijk van dat de educatieve bemoeienis met hoogbegaafde leerlingen een internationaal gegeven is. Ondanks de grote verschillen die er tussen landen bestaan in bijvoorbeeld schoolsystemen was de herkenning groot waar het ging om de specifieke noden van kinderen uit de doelgroep.
Op familiebezoek in Australië heb ik een equivalent gevonden van onze begaafdheidsprofielschool: de Mac.Robertson Girls High School for high ability students in Melbourne, ter plaatse bekend en beroemd als MacRob. Het is een van de vier staatsscholen voor hoogbegaafde kinderen die wordt gefinancierd door de deelstaat Victoria en die moeten concurreren met private instellingen.
Ik word er ontvangen en rondgeleid door de rector, Mrs. Sue Harrap. Zij is tijdens de covid-lockdowns aangetreden als schoolleider en heeft pas sinds kort een begin gemaakt met de realisatie van haar ambities voor de school. Ik heb goede herinneringen aan ons gesprek over die ambities, het wezen van hoogbegaafdheid en de systeemverschillen die meteen in het oog springen.
Op het eerste gezicht kunnen er bijna niet meer verschillen bestaan tussen haar school en de BP-scholen van onze leden. Ten eerste zouden bij ons aparte scholen voor (geüniformeerde) jongens en meisjes niet erg modern overkomen. Maar in Melbourne kijkt niemand er van op. Een ander verschil is de identificatie van MacRob’s hoogbegaafde kinderen door middel van ‘selective entry’, een toelatingsexamen. Dit examen wordt buiten de school afgenomen door een soort cito-instituut en is extreem hoog afgesteld. Het bestrijkt een breed scala aan vakken en alleen de allerbeste leerlingen komen over de drempel.
Na voorselectie door de middenscholen melden zich honderden meiden uit heel Victoria aan en slechts een beperkt deel ervan wordt toegelaten. Zij zijn dan 14 en moeten zich in 4 jaar voorbereiden op een internationaal baccalaureaat of de Victoriaanse versie ervan (VCE). Het streven naar excelleren en prestatiedruk zijn respectievelijk positieve en negatieve uitwerkingen van het academische aanbod in de klas: literatuur, taal, wiskunde, zaakvakken en exacte vakken. Een pocket uitgegeven door de leerlingenraad gaat over ervaringen van leerlingen met het programma en geeft handreikingen hoe om te gaan met de stress. Het boekje doet echter geen concessies. De ondertitel luidt: ‘Firm in striving, fine in action’.
In het gesprek over de ambities van Sue Harrap komen er ineens bekende begrippen op tafel want ja, men kampt op de school met een percentage onderpresteerders en ja men heeft ook programma’s voor dubbel bijzondere kinderen die hier gewoon autistisch genoemd worden. Sue legt – voor het eerst op deze school – accenten bij niet-academische programmaonderdelen die gericht zijn op welzijn en emotionele en sociale ontwikkeling van de leerlingen. Misschien is dit extra belangrijk omdat de kinderen afkomstig zijn uit een veelvoud van etnische en culturele achtergronden.
Zij wil van MacRob een belangrijke speler maken op het gebied van inclusiviteit in de staat Victoria en daarom streeft zij ernaar ‘to provide a deep sense of connection and belonging for our students. MacRob is a school where you can be yourself and be celebrated for that.’ Meer differentiatie is mogelijk een volgend doel en de leraren moeten wat haar betreft ertoe bijdragen dat leerlingen worden toegerust ‘to fulfill their definition of succes and happiness.’ Het lijkt me een hele uitdaging om dat te combineren met die hoge cognitieve standaarden van de school.
Ik heb een voorschot genomen op jullie instemming en gezegd dat ze welkom is om een of meer BP-schoolbezoeken af te leggen, mocht ze ooit besluiten naar Nederland af te reizen.