Column #14: 10 jaar BPS
 – vertrouwen in de toekomst

Dick van Hennik is onder andere voorzitter van de Vereniging BPS. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.

Tijdens onze feestelijke bijeenkomst ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van onze vereniging mocht ik even vooruitblikken, maar ik vond het de moeite waard om ook achterom te kijken.

In de zaal zat Miriam Groensmit. Zij is al vanaf 1986 actief met en voor hoogbegaafde leerlingen (op het Stedelijk Gymnasium in Nijmegen) en ze mag met recht een pionier genoemd worden. Miriam is nog steeds actief als secretaris van visitatiecommissies en als we samen in dezelfde commissie opereren, dan kijken ook wij graag terug op die pionierstijd. Vooral om te vergelijken met waar we nu staan. En hoewel er nog veel te winnen is, heeft het Nederlandse onderwijs in de laatste 30 jaar stevige vooruitgang geboekt. De erkenning dat de onderwijsbehoefte van hoogbegaafde leerlingen een aanpassing van het onderwijs rechtvaardigt – en dus met recht passend onderwijs genoemd moet worden – is zo’n stap. In al die jaren is de expertise op het gebied van onderwijs aan hoogbegaafden sterk toegenomen, hebben we allerlei opleidingen in de aanbieding en is er de motivatie om voor deze groep vergaande aanpassingen in de scholen te organiseren. Geleidelijk is er in veel scholen expertise op de werkvloer aan het ontstaan en is er bij schoolleiders het besef dat voorzieningen nodig zijn. Plusklassen verschijnen, arrangementen worden gemaakt.

Maar er is nog steeds werk aan de winkel. Er zijn nog schoolbestuurders die geen notie hebben van de manier waarop onderwijs aan hoogbegaafden optimaal kan worden ingericht en er zijn nog steeds samenwerkingsverbanden die op geen enkele manier werk gemaakt hebben van een ondersteuningsvoorziening op dit gebied (zie daarvoor de uitkomsten van het onderzoek van het Informatiepunt Onderwijs en talentontwikkeling van de SLO).

Daarom kan onze vereniging ook in de volgende 10 jaar zijn nut bewijzen. We bundelen immers heel veel expertise in het land, vormen een lerend netwerk en daarnaast – via de visitatie – een kwaliteitsborging die het vertrouwen van ouders en leerlingen rechtvaardigt. Ook hier geldt overigens dat het werk nog lang niet klaar is. Er zijn altijd ontwikkelingen in het onderwijs die om een oplossing vragen en daarbij dienen we elkaar te ondersteunen en waar nodig de hand te reiken.

Ik heb vertrouwen in de toekomst van onze vereniging en daarmee in onze leden, dit alles ten behoeve van een doelgroep die in toenemende mate van onze inspanningen zal profiteren.