Column #20 – Coronatijd: ramp of zegen voor begaafde leerling?
Dick van Hennik is onder andere voorzitter van de Vereniging BPS. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.
“Ja en nee”, antwoordde de begeleider van begaafde leerlingen van een gerenommeerd bureau. Waar de een verlost bleek van dodelijk saaie lessen, werd de ander een effectieve werkwijze ontnomen. Voor mijzelf betekende het overigens een uitbreiding van mijn repertoire. Voorheen was ik wat afkerig van online begeleiden, maar de nood heeft zeker tot een deugd geleid. Waar je voor de crisis per uur afsprak en naar elkaar toe reisde, kun je nu meerder keren per dag kort met elkaar afspreken en de leerlingen vrijwel op de voet volgen. Maar wat betekent het voor de leerlingen?
Pim, 13 jaar, 3 gymnasium liep averij op. Tot nu toe had hij het prima gered door tijdens de lessen effectief op te letten. Luisteren als hij dat nodig achtte, wegdromen als het kon. Thuis werken was dan niet nodig; opdrachten inleveren was van belang voor leraren en ouders, niet voor Pim. Hij maakte het goed met zijn proefwerken, die over het algemeen goede resultaten opleverden. Een sporadisch ongelukje daargelaten. Maar nu Pim thuis kwam te zitten, werd hij afhankelijk van de teksten in zijn boeken en de elo en diende hij een dosis discipline aan te dag te leggen die hij ten enenmale miste. “Krijg zo’n type maar een aan het werk”, zuchtte de begeleider.
Heel anders verging het Maartje, 7 jaar, groep 4. De lessen waren saai, vooral rekenen en taal. Ze moest dingen leren op de manier van de juf, maar die verplichte sprongetjes bij rekenen maakten de zaak behoorlijk omslachtig. Er zijn immers gemakkelijker methoden. Maar als je pas 7 bent, ga je niet zo gemakkelijk tegen de instructies van die vriendelijke juf in. Thuis is dat anders. Tegen je moeder mag je natuurlijk wel mopperen dat het allemaal zo saai en omslachtig is. Maartje ontdekte dat mopperen loont: haar argumenten sloegen aan bij haar moeder. Nu werd rekenen een fluitje van een cent en toen ze al het andere werk ook ‘even deed’, strekte een zee van vrije tijd zich oneindig voor haar uit. Toen haar ouders beloofden dat ze met de juf zouden gaan praten, werd de coronatijd uiterst ontspannen.
Dan hebben we nog Noor, 14 jaar, 3 atheneum. Noor zit al maanden thuis en is bezig aan een terugkeer op school. De vraag was of ze alle leerstof zou moeten inhalen die haar klasgenoten in de loop van het jaar hadden doorgewerkt. Fysiek naar school gaan was door allerlei omstandigheden niet mogelijk, maar het zou jammer zijn als Noor de derde klas over zou moeten doen. Ook hier bleek de coronatijd een kans. De docenten moesten ook aan het improviseren en zoals het op vele scholen gaat, moeten er ook op haar school aanpassingen op het bevorderingsbeleid plaatsvinden. Men besloot daar de ijzeren formule van leren en toetsen te versoepelen tot het opleveren van werk. Werden deadlines niet gehaald, dan was een afsluitende toets het alternatief. En zo kan ook Noor zich kwalificeren voor de overgang naar het volgende schooljaar.
Pim moet nog aan de bak. Hem wachten in juni voor alle vakken afsluitende proefwerken. Alle kans dat hij die glansrijk gaat halen.