Column #18 Marko Otten: Hardnekkige mist rond de torens van OCW

De verkiezingen zijn voorbij en de uitslag is bekend. Tsja, foei toch. Ik wil het hier niet eens hebben over de bizarre uitkomst. Maar ik denk nog wel aan het moment dat ik mezelf als kiezer uitgeput en terneergeslagen terugvond op het dampende slagveld voor het stemhok. Al het tamboereren op afgesleten thema’s rond landsgrenzen die allang niet meer bestaan en andere anachronismen was me teveel geworden. De meest sleetse onderwerpen werden bovendien vermenigvuldigd met prematuur politiek steekspel.

Ik moet het bekennen: even dreigde een soort electorale amnesie mij de baas te worden. Gelukkig heb ik me bijtijds herpakt en kon ik op de afgesproken datum als de eerste beste democraat met het rode potlood de rol behang te lijf die ik vervolgens ook nog in de kliko kreeg.

Wat wil ik hier nou mee zeggen? Bij alle geweld in debatten, aan talkshowtafels en op nog minder valide televisiemomenten, bij alle geweld in de gedrukte media en zeker bij alle geweld in de memes en soundbites van social media ontbrak het consequent aan serieuze omgang met de problematieken waarmee wij ons dagelijks geconfronteerd zien in het onderwijs. Ik vrees dat dit ook in de komende maanden van informeren en formeren zo zal blijven.

We hoorden niets over het lerarentekort, niets over de werkdruk die een bedreiging is voor de gezondheid van onderwijspersoneel. Zelfs de achteruitgang van het kennisniveau, de slijtageslag bij taal en rekenen en de aanhoudende daling in de OESO-rating is nergens serieus besproken. De veiligheid van het schoolplein, echt wel een pittig en relevant onderwerp, diende slechts als stok om er een zondebok mee te lijf te gaan. We hoorden evenmin zinvolle statements over zoiets als het dichterbij brengen van onderzoek en praktijk. Impulsen voor evidence based werken? Nada.

Er is gezwegen over het ontbreken van serieuze support voor onze scholen bij begeleiding en ondersteuning van hoogbegaafdheid in al zijn verschijningsvormen. En er kwam al helemaal niets los over de vreemde omlegging van stimuleringsmiddelen via de dure en bevoogdende systematiek van de samenwerkingsverbanden. Nu is dat laatste natuurlijk wel heel erg technisch voor de gemiddelde kiezer, maar de BPS-scholen hebben er wel elke dag mee te maken.

Kortom, de verkiezingen, wat je er ook van mag vinden, gingen in ieder geval niet over ons en ook niet over de tienduizenden leerlingen die aan de BPS-scholen zijn toevertrouwd. Het teken aan de wand is zichtbaar. Maar de torens van het ministerie van onderwijs, cultuur en wetenschap blijven gehuld in een hardnekkige mist.